“Ik was zo blij met mijn eerste zwangerschap. Bij 9 weken had ik al een rompertje gekocht. We hadden ruim een jaar op het kindje gewacht. In mijn gedachten liep ik al achter de kinderwagen’’, dat zei Daisy tijdens het coachgesprek. Ik knik en zeg: “In je hart was je al moeder.”

Daisy begint te huilen. “Daarom voel ik me ook zo schuldig nu, dat ik niet durf te genieten van dit kindje. Want het ging helemaal mis, die eerste keer. Bij de 13 weken echo bleek dat het hartje niet meer klopte en dezelfde avond kreeg ik bloedverlies. We wilden de verloskundige bellen, maar opeens lag het kindje al in de wc, het was zo klein en teer. We hebben het in de tuin begraven."

Daisy gaat verder: "Ik was al snel weer zwanger, ik dacht dat ik het verlies wel een plekje had gegeven, maar nu ben ik ruim voorbij de 20 weken en ik kan me niet binden aan dit kindje. Ik heb nog helemaal geen kleertjes gekocht. Dat is toch niet normaal? Ik voel het ook niet bewegen, terwijl de verloskundige zegt dat het volop beweegt en op de echo zien we dat ook. Ik ben bang dat ik dit kindje tekort doe.”

'Je niet kunnen verbinden komt vaak voor na een miskraam.'

Niet verbinden, niet hechten komt vaak voor na een miskraam. Het is een manier om jezelf te beschermen tegen verdriet en teleurstelling. Maar helaas werkt het vaak averechts.

In het eerste gesprek maakte Daisy ruimte in haar hart en durfde ze het verdriet om de miskraam helemaal te doorvoelen. Tijdens het tweede gesprek ontdekte ze dat jezelf beschermen eigenlijk helemaal niet kan. Voorzichtig maakten we een plan om te gaan genieten en te durven vertrouwen.

En tijdens het derde gesprek vertelt ze: “Elke avond zit ik met mijn handen op mijn buik en ik praat veel tegen die kleine. Het voelt veel beter. Het was fijn om met jou te praten, ik ben rustiger en geniet veel meer van de zwangerschap. Er kan altijd wat gebeuren, er zijn geen garanties in het leven. Maar leven met de handrem op je gevoel, dat wil ik niet meer!”