Eliane Coutinho • 29 april 2024

Het geluk van een kind...

Een dag of 4 geleden deed een ervaren verloskundige collega uit Twente een beroep op mij. Een cliente van haar was bevallen van haar derde kind. De eerste 2 bevallingen waren goed gegaan. En bij kind drie was er sprake van een traumatische bevalervaring. Tijdens de inleiding (AD 41+3) ontstond er een ernstig probleem met de navelstreng. Het gevolg was dat er een spoedkeizersnede plaatsvond na algehele narcose. Moeder werd wakker met een kind naast haar. Het ongeloof dat dit haar kind was, was groot. Ze kon niet bij het gevoel dat dit haar baby was, waar ze zo ontzettend naar had uitgekeken. De baby was erg onrustig. Hij huilde veel en was niet stil te krijgen. Moeder zelf was eveneens erg onrustig. De moeder vreesde voor een slechte hechting en voelde zich daar heel rot over.


De collega belt mij als het kind ongeveer 10 dagen oud is. Ze vroeg of ik kon helpen en als het kon zo snel mogelijk. De wachtlijsten voor psychologische hulp zijn in deze regio zijn lang, ongeveer 3-4 maanden.

 

Toevallig moest ik in Twente voor Puur Pijn en Partner (de bevallingscursus) dus het kwam het goed uit. Ik had tijd voor deze dame. Via de collega gaf ik een voorbereidende opdracht mee voor moeder. De opdracht was om op papier te zetten hoe zij zich had willen voelen na de geboorte van haar kind, wat ze had willen zeggen en wat ze had willen doen direct na de geboorte.

Gisteren ging ik samen met de collega op huisbezoek bij moeder en kind. Moeder deed open, bij binnenkomst lag de onrustige baby net te slapen. Moeders lichaam reageerde op mij, ze vond het spannend. De slapende baby werd wakker en begon te krijsen. Hij was niet stil te krijgen, door de vader niet en ook niet door de moeder.

 

"Het geluk van een kind begint in het hart van de moeder."

Phil Bosmans, Bergisch pater en schrijver (1922-2012)

Ik ging met moeder aan de slag. Ik vertelde haar dat ik met haar de reis naar haar baby via het moeder hart wilde maken. Moeder begon direct te huilen. Ze keek haar eigen verloskundige aan en zei tegen haar, dat is precies waar het over gaat. Dat heb ik zo gemist en zo hard nodig.

 

In een sessie in de veiligheid van haar huis met een krijsende baby begon moeder aan deze ‘reis’. Na ruim een uur was de moeder er klaar voor om de ontmoeting met haar kind via het hart aan te gaan. Ik gebruikte daarvoor een eenvoudig ritueel. Moeder haar borsten werden bloot gemaakt. Mijn collega maakte de baby bloot. Ik raakte het hoofd van moeder aan, hier begon de gedachte aan je derde kind, dat was zijn eerste plek, daarna zakte hij in je hart, ik raakte haar hart aan en dat was zijn tweede plekje, daarna kwam hij in jouw buik terecht, dat is zijn derde plek. Allemaal in jouw lichaam gebeurt. En nu is het tijd dat hij zijn plek op jouw lichaam gaat krijgen. De moeder huilde stille, ontroerende tranen. Ik vroeg haar diep in en uit te ademen en uit te blazen alles wat ze nu niet meer nodig had. We legden de baby op haar borst. De krijsende baby werd direct rustig. Zijn hele lijfje ontspande zich. En mama begon te praten, te vertellen wat ze had willen zeggen en had willen doen en hoe zij zich had willen voelen als zij elkaar eindelijk zouden ontmoeten. De hele atmosfeer in de kamer veranderde. Moeder boog zich over haar kind, streelde het en sprak met hem. Zij werd kalm en de baby werd daardoor nog kalmer. Het werd stil in de kamer.

 

De sereniteit, het heilige moment als moeder en kind mekaar mogen bewonderen na de bevalling dat nam zijn plek in. Er werden foto’s en filmpjes gemaakt door de vader. De herinnering werd tastbaar vastgelegd. Daarna kroop de vader bij zijn vrouw en baby. Wij maakten foto’s van hen met zijn drieën.

 

De collega en ik verlieten het huis ontroerd, onze rol was uitgespeeld. De ontmoeting die zo gemist was vond nu opnieuw plaats. En vandaag liet moeder weten dat de baby de hele avond en nacht rustig is geweest.

 

Dit eenvoudig ritueel met zo een groots effect, ook dat is verloskunde. Het is niet voorbehouden aan mij, het is te leren. Ik ben blij dat ik dit jaar gestart ben met 17 verloskundigen die de P 5 opleiding volgen zodat zij dit mooie werk samen met mij kunnen voortzetten.


Meer client- en praktijkverhalen

door Claudia van Leent 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’
door Ken je 23 april 2025
Fenneke luistert met een open hart
door Andrea Ivanovic 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
Alle nieuwsberichten