“Ik was zo blij met mijn eerste zwangerschap. Bij 9 weken had ik al een rompertje gekocht. We hadden ruim een jaar op het kindje gewacht. In mijn gedachten liep ik al achter de kinderwagen’’, dat zei Daisy tijdens het coachgesprek. Ik knik en zeg: “In je hart was je al moeder.” Daisy begint te huilen. “Daarom voel ik me ook zo schuldig nu, dat ik niet durf te genieten van dit kindje. Want het ging helemaal mis, die eerste keer. Bij de 13 weken echo bleek dat het hartje niet meer klopte en dezelfde avond kreeg ik bloedverlies. We wilden de verloskundige bellen, maar opeens lag het kindje al in de wc, het was zo klein en teer. We hebben het in de tuin begraven." Daisy gaat verder: "Ik was al snel weer zwanger, ik dacht dat ik het verlies wel een plekje had gegeven, maar nu ben ik ruim voorbij de 20 weken en ik kan me niet binden aan dit kindje. Ik heb nog helemaal geen kleertjes gekocht. Dat is toch niet normaal? Ik voel het ook niet bewegen, terwijl de verloskundige zegt dat het volop beweegt en op de echo zien we dat ook. Ik ben bang dat ik dit kindje tekort doe.”

“Bij iedere controle werd er tegen me gezegd dat mijn baby ‘aan de grote kant’ was. Ik kreeg allemaal extra echo’s en er werd besloten dat ik met 40 weken ingeleid zou worden omdat de baby anders te groot zou worden en hij misschien wel zijn sleutelbeentje zou breken." Een bevallings-verwerkingstraject kan de gebeurtenis zelf niet veranderen. Maar het kan de impact van die bevalling wel veranderen. Lees maar even mee met wat Lisa ons vertelt: "Toen ik eindelijk 40 weken was kon ik niet worden ingeleid, het was te druk in het ziekenhuis. Vier dagen lang moest ik om 6, 15 en 24 uur bellen met de vraag of er plek was voor mij om ingeleid te worden. Steeds was er geen plek. Ik ben van nature heel optimistisch, maar nu was ik wanhopig. Uiteindelijk zorgde mijn verloskundige ervoor dat ik, weliswaar in een ander ziekenhuis, terecht kon. Ik kreeg een ballon en de volgende ochtend had ik wat ontsluiting. Yes! Nu zou het gaan gebeuren! Ik kreeg een infuus met weeën opwekkers. Het ene moment was er nog niks, het volgende moment barstte het los. Voor mijn gevoel zat hier helemaal niks tussen. Twee helse uren volgden en toen was ze er. Van die twee uur herinner ik me alleen nog pijn en paniek. Het was een grote wee, zonder pauze. Ik had geen enkele controle over mezelf. Ik herinner me de arts in opleiding die alles eerst mocht proberen. Daardoor duurde alle onderzoeken eindeloos lang. Niemand zei iets tegen me, er kwamen steeds andere mensen binnen. Niemand reageerde op mij. Ik dacht alleen maar ‘Hoe lang moet dit nog duren?’ Ik was bang en voelde me alleen. Wat ik nu het allerergste vind: Ik herinner me het moment dat ze er was niet meer. Alsof het beeld dan op zwart gaat.”

Dat zei Lianne, nadat ze haar verhaal had gedaan: “Ik weet niet waar ik moet beginnen”. “Bij jezelf”, zei ik. Lianne reageerde erg verbaasd, want ze dacht: “als ik nu maar van alles in mijn omgeving weet te veranderen, dat gaat het vast beter”. Als het niet goed met je gaat, je niet lekker in je vel zit, dan begin je bij jezelf. Dat is mijn insteek. In enkele coachsessies stond Lianne weer stevig aan het roer van haar eigen leven. Hoe dat kwam? Het luchtte in eerste instantie al enorm op om haar verhaal kwijt te kunnen zonder dat iemand je onderbreekt. Ook de tools die Lianne kreeg, gaven haar handvatten om zelf te gaan sleutelen aan de opgeruimdere versie van zichzelf. Ze voelde zich sterker worden en kreeg weer overzicht. In de korte tijd voor haar bevalling loste ze meer op dan ze voor mogelijk had gehouden.

Een jaar na mijn bevalling voelde ik me steeds mistiger en grijzer worden. Ik kon steeds minder genieten van mijn dochter en voelde me minder en minder mezelf. Ik liep vast en soms ook letterlijk over van tranen. Mijn bevalling heb ik als traumatisch ervaren. Hulp zoeken vond ik heel spannend, want: was het wel echt allemaal? Was het echt zo heftig en stelde ik me niet aan? Praten over de bevalling, deze opnieuw beleven, daar zag ik enorm tegenop. Ik was ook bang voor wat er allemaal naar boven zou komen als de deksel eenmaal van de put was. Uiteindelijk won het verlangen om beter in m’n vel te zitten en belde ik een verloskundige coach. “Wat zou je willen?” vroeg Gideanne. Vanaf het eerste moment aan de telefoon stemde zij af op mijn tempo en mijn behoefte. Ik merkte dat ik even kon ontspannen… 

Ondanks dat ik niet kan zeggen dat ik een zorgeloze jeugd heb gehad, dacht ik bij mezelf: dit heb ik een goed plekje gegeven. Ik kijk niet meer achterom en de toekomst wacht op me. Maar naarmate de tijd verder ging, kwam ik erachter dat dat inderdaad precies is wat ik had gedaan. Ik had het een plekje gegeven. Ergens ver weg, in een grote, donkere kast. Het lag daar op de onderste plank, helemaal achteraan. En die kast mocht niemand opendoen, want als die deur open zou gaan dan zou mijn schaamte aan het licht komen. Dan zou mijn grootste angst onthuld worden. De kast bleef dicht, ook toen ik trouwde met mijn man en we samen een nieuw leven begonnen. De toekomst? We zien wel hoe het gaat. Eerst investeren in elkaar, en daarna zal de weg verder wel gewezen worden. Voordat ik trouwde met mijn man heb ik eigenlijk nooit nagedacht over het ontvangen van kinderen. Daar zou ik wel een keer over na gaan denken als ik 30 ben. Maar mijn man had wél een kinderwens, en deze werd ook steeds groter. En met dat zijn kinderwens groter werd, groeide ook mijn angst. Want dit was niet iets waar ik klaar voor was. Hier had ik niet de juiste tools voor meegekregen. Het maakte me kwetsbaar, onzeker, bang. Huilend in de nacht werd ik wakker. Ik? Moeder? Een gezin starten? Die pijn verdragen? Mijzelf terugzien in een kind? Ik blokkeerde, merkte dat ik uit alle macht probeerde om geen moeder te worden. Om niet te verlangen, niet te hopen op. In onze omgeving werd kind na kind geboren. Iedereen leek zwanger, alles ademende kind. Maar mijn buik moest en zou leeg blijven.

Tegenover me zit Joost, verwezen door de verloskundige waar zijn vriendin nu onder controle is voor de zwangerschap van hun eerste kindje. Van de week maakte de verloskundige een liggingsecho. De baby zag er prima uit en lag mooi met het hoofdje naar beneden. “Klaar voor de bevalling!’’ zei de verloskundige opgewekt. Ze keek tevreden naar de aanstaande ouders, maar zij zag Joost direct wit wegtrekken. Even later lag hij op de grond: flauwgevallen. Joost vertelt: “Ik voel me zo machteloos. Mijn vriendin lijkt precies te weten wat ze moet doen. Ze heeft zelfs zin in de bevalling. Volgens mij sta ik er straks maar een beetje hulpeloos bij. Toe te kijken hoe ze pijn heeft. Ze verwacht dat ik haar zal steunen, maar volgens mij kan ik daar niets van waarmaken. Ik zie er als een berg tegenop. Ik heb vrienden om tips gevraagd, maar ik krijg alleen maar stoere verhalen te horen die me bevestigen dat het vreselijk wordt, met veel bloed en pijn en 3 nachten zonder slaap. Ik hoop echt dat jij me kan helpen!”

Zij is al 2 dagen bezig met de inleiding van de bevalling. In de middag zijn haar vliezen gebroken en is het infuus met weeën opwekkers aangesloten. Als ik haar tref, is het wachten op weeën. Er is nog niet zoveel aan de hand zegt ze. Er gebeurt niet zoveel. Ik denk daar anders over en leg haar dat uit wat haar lichaam aan het doen is en wat er nu nodig is: tijd, rust, en geduld. Ze vertelt mij dat het vinden van rust een uitdaging is geworden terwijl ze daar zo een behoefte aan heeft. Mijn hoofd is de hele tijd bezig. Rust kun je maken en wel heel snel, geef ik terug. Ze kijkt me verbaasd aan. Echt waar zeg ik. Laten we het proberen. Als ik vraag aan je hart wat heb je voor dit kind over? Ze kijkt me aan en zegt resoluut: ALLES. Sta eventjes stil bij je gevoel. Nu ben je uit je hoofd. En wat woont er in je hart? Ze zegt rust. Een tweede manier om snel rust te ervaren is de naam van je kind hardop te zeggen op de meest moeilijke momenten. Laat je man het doen en als je wilt deel je die naam ook met ons. Zij en hij wisselen een betekenisvolle blik. Ik laat haar in de dienst achter met 5 cm ontsluiting. Ben benieuwd hoe zij de bevalling zal beleven. Gelukkig heb ik de volgende dag weer dienst.