Lees meer over • 13 oktober 2025

De praktijk van : Sanne Brons

Over mannen raak ikniet uitgepraat

Over mannen raak ik bijna niet uitgepraat, op professioneel vlak dan. Waar ik vroeger de partner bijna negeerde, geen verstand van, je hebt er niets aan, hij loopt maar in de weg, is dat nu echt radicaal veranderd. Als nu een aanstaande vader tijdens de bevalling bijna blinde paniek heeft dat hij dingen niet kan vinden, ben ik verbaasd. En dan zijn het heus geen ingewikkelde vragen, gewoon of ze een vuilniszak willen pakken, een emmer of het eerste baby-pakje uit de ziekenhuis-tas halen.


In goed Nederlands “begroot me dat soms ook nog”, die onzekerheid bij die man. En vooral tijdens het steunen van de barende. Daarin verschilt het ook heel erg; de een zit nagelbijtend in een hoekje te wachten, soms even verscholen op zijn telefoon. De ander is in volle aanwezigheid en duikt zo het bad in als de barende er om vraagt. Dat zijn de echte levende ruggensteunen en daar heeft ze dan ook echt wat aan. Heel soms heeft een papa het nog zwaarder dan de puffende vrouw. Hij blaast hard mee en legt zijn hoofd te rusten op haar hard zwoegende schouder. Ze ademen dan zowat dezelfde lucht in, dat ik er zelf benauwde gevoelens van krijg. Maar smaken verschillen.


En als ik het over aanstaande vaders heb, moet ik nog altijd denken aan mijn opleidingstijd in Amsterdam. Vroedvrouw Sabine, een van origine Duitse verloskundige was onder de studenten gevreesd om haar harde aanpak. Tegen een vader die in Plat Amsterdam geinde tijdens het hechten :”Naai effe un stekie dichter”, antwoordde ze: “Hang èm er maar in, dan maak ik het op maat”, waarop de jonge vader schamper lachte en afdroop. Die vond ik zo hilarisch, dat ik niet kon wachten om het hier ook eens te gebruiken. Maar de Noorderlingen zijn blijkbaar minder vrouwonvriendelijk, want de eerste 20 jaar hoorde ik het niet.


Tot op die ene dag. Een man die voor het eerst vader zou worden, liep wat heen en weer. De moeder had al 2 kinderen en wist hoe ze de bevalling te lijf moest gaan. Ze liet een mooi jongetje geboren worden en na afloop moest ik toch wat repareren. Toen kwam dé vraag. Maar hij was niet degene die van mijn antwoord schrok of terugdeinsde. Nee, hij maakte me oprecht boos, toen hij ook daadwerkelijk zijn broekrits los zou maken. Van schrik heb ik hem weg gestuurd en hij ging rustig buiten een sigaretje roken, terwijl ik met een rood hoofd, probeerde de draad weer op te pakken.



Meer client- en praktijkverhalen

Van tranen naar kracht

door Andrea Ivanovic • 6 oktober 2025
Michelle had zich haar bevalling heel anders voorgesteld. Ze had gehoopt op een moment van magie, van oerkracht en verbinding. Maar wat ze kreeg, was iets totaal anders. “Mijn bevalling was allesbehalve wat ik had gehoopt. Ik voelde me uitgeput, verdrietig… en vooral: alleen.” Na een pittige bevalling bleef Michelle achter met een lichaam dat niet meer vertrouwd voelde. Terwijl de wereld om haar heen gewoon doorging—met kraamvisite, luiers, en het ‘genieten van je baby’—bleef zij hangen in een waas van vragen, tranen en stilte. Ze kon haar verhaal nergens echt kwijt. En dat vrat aan haar. Ze begon aan alles te twijfelen, vooral aan zichzelf. Was ze wel sterk genoeg? Had ze iets verkeerd gedaan? Het voelde alsof ze faalde, terwijl ze juist iets ongelooflijks had gedaan: een kind op de wereld gezet! Tot ze in gesprek kwam met Susan, verloskundige coach. Er gebeurde wat met Michelle, van binnen. Geen snelle adviezen. Geen “je moet gewoon genieten.” Maar een plek waar ze mocht praten. Waar ze verdriet mocht voelen. Waar ze niet hoefde te doen alsof.  “Voor het eerst voelde ik me gehoord,” zegt Michelle. “Stap voor stap vond ik weer rust. En mezelf.”

De praktijk van: Hanneke Rota

door In beeld • 29 september 2025
Als je je een slechte moeder voelt

Mindfulness tijdens je zwangerschap

door Andrea Ivanovic • 22 september 2025
Toen Tabitha zwanger was van haar eerste kindje, voelde ze zich vaak gespannen. Vooral de gedachte aan de bevalling maakte haar zenuwachtig. “Wat als het anders loopt dan ik hoop?” vroeg ze zich regelmatig af. Haar verloskundige raadde haar aan om samen met haar man Bram een mindfulnesstraining te volgen. In het begin was Tabitha sceptisch – stilzitten en ademhalen, wat zou dat nou helpen? Maar al na een paar sessies merkte ze verschil. De training gaf haar handvatten om met haar spanning om te gaan. Ze leerde haar gedachten te observeren zonder er meteen in mee te gaan. En ze ontdekte dat ze haar ademhaling kon gebruiken om rust te vinden, zelfs als alles om haar heen druk en chaotisch was.  Tijdens de bevalling bleek die rust goud waard. Het liep niet helemaal zoals gepland – het duurde langer, er kwamen onverwachte momenten – maar Tabitha bleef opmerkelijk kalm. Ze kon beter luisteren naar haar lichaam, en ook Bram wist dankzij de training hoe hij haar kon ondersteunen. Ze voelden zich samen sterker.
Alle nieuwsberichten