Claudia van Leent • 30 december 2024

Nieuwsbrief december 2024

Baring, buik, bekken en baby

Seksualiteit was het thema van de ledendag op 13 november

Een groot onderwerp, dat naar de mening van het bestuur het verdiende in het licht te worden gezet. Daarom was de keuze gevallen op het uitnodigen van maar liefst drie gastsprekers met grote affiniteit met het onderwerp. Gelukkig hebben we ook kennis over seksualiteit in eigen gelederen in de persoon van Berteld Kok, als Valleicoach.


De aftrap was voor Tirza Janssen, verloskundige en traumatherapeut. Zij richt zich op het helpen helen van seksueel trauma bij zwangeren, kraamvrouwen, moeders enzovoorts. Als ervaringsdeskundige is zij zelf door meerdere fasen van heling gegaan. Op indringende wijze wist zij te verwoorden wat er gebeurt in de wereld van een kind na seksueel misbruik. Het legt een imprint neer in het systeem: wie kan je vertrouwen en wie niet? Uiteraard werkt zo’n imprint door in het volwassen leven. Ook werd duidelijk dat het belangrijk is om je krachtig en duidelijk uit te spreken over het misbruik. Dit geeft de cliënt de moed en de kracht om de pijn en gevolgen die ze meedraagt, te gaan helen.



Daarna was de beurt aan Daphne van der Putten.

Zij is (klinisch) verloskundige en expert op het gebied van het bekken en de pijn die in het bekken kan zetelen. Bijvoorbeeld na een heftige moeizame persfase voelt het bekken a.h.w. van binnen gekneusd. Maar: ook de emotionele pijn, spanning, stress en angst van dat moment kunnen nog jarenlang in het bekkengebied blijven hangen. ‘’The issue is in the tissue”, we kennen allemaal de seksuele problemen die vrouwen soms ervaren na bijvoorbeeld een epi. Het weefsel ziet normaal uit, maar het voelt niet goed.


Op basis van haar eigen ervaring als lichaamswerker, moeder en vrouw ontwikkelde Daphne IPT, Integral Pelvic Therapy. Een methode om de pijnpunten heel zacht en liefdevol aan te raken, zowel in-als uitwendig. Met veel energie, sprankelend en met hulp van uitstekende voorbeelden gaf zij haar presentatie.

Meer client- en praktijkverhalen

door Claudia van Leent 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’
door Ken je 23 april 2025
Fenneke luistert met een open hart
door Andrea Ivanovic 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
Alle nieuwsberichten