“Mijn verloskundige zei dat ik maar eens met jou moest gaan praten. We hebben nu twee kinderen en ze zijn allebei met de keizersnede geboren. Ik zei tegen mijn verloskundige: Kan ik niet nog een keertje zwanger worden? Dan kan ik misschien bij de derde baby weer proberen om vaginaal te bevallen. Het voelt gewoon alsof ik een falend lichaam heb. Alle vrouwen kunnen toch bevallen, tenminste dat dacht ik altijd. Het vrouwenlichaam is ervoor gemaakt. Nou dat van mij mooi niet. Ik weet eigenlijk helemaal niet meer wat ik voel. Ik ben boos en teleurgesteld en het voelt alsof mijn lijf me in de steek heeft gelaten. In mijn hart weet ik wel dat ik me erbij neer moet leggen, maar ik heb geen idee hoe.”

Het is mooi dat we in Nederland het vertrouwen in het vrouwenlijf promoten en dat we natuurlijk bevallen hoog in het vaandel hebben. Dat is in Amerika wel anders. Maar in mijn coachpraktijk zie ik ook de keerzijde van de medaille. Dat onze bevalcultuur een voedingsbodem kan zijn voor gevoelens van schuld, schaamte en onvolwaardigheid.

Gevoelens van schuld en schaamte komen voor na een bevalling die anders liep dan je wilde.

Na vier gesprekken zegt Annabel: ‘’Ik had nooit verwacht dat ik zo trots zou zijn op mijn lijf. Twee keizersneden, dus  twee bevallingen heeft het doorstaan. Ik heb zo hard gewerkt en zo mijn best gedaan. De artsen hebben ook van alles geprobeerd, dat zag ik hiervoor echt niet in. Uiteindelijk wil elke moeder een gezond kind, dus die operaties waren gewoon nodig. Dat wist ik al wel met mijn hoofd, maar nu voelt het ook zo. Het wordt tijd om te gaan genieten van mijn gezonde dochters. Heb je trouwens ook visitekaartjes, want ik heb nog wel een paar vriendinnen die jouw hulp kunnen gebruiken!’’