Gideanne Bröcheler • 8 juli 2024

Een huilbaby knaagt aan je zelfvertrouwen als moeder.

“Onze derde dochter was een huilbaby, waardoor de eerste maanden heel erg zwaar waren voor ons. Ik ging als moeder steeds meer aan mezelf twijfelen. Ook raakte ik gestrest wanneer het niet exact liep zoals ik bedacht had, uit angst voor een terugval, en had ik veel verdriet over deze eerste maanden.


Op aanraden van een vriendin ben ik naar Gideanne gegaan. Ik vond het fijn om met iemand te gaan praten die in het vak zit en dagelijks vrouwen begeleidt die zwanger of net bevallen zijn. Dat Gideanne daar veel ervaring mee heeft bleek ook uit alle fijne sessies die ik met haar heb gehad.


Gideanne kan zich heel goed inleven in de persoon die ze coacht. Mijn traject voelde heel erg persoonlijk en was ook totaal anders als die van mijn vriendin. We zijn in de sessies van concrete handvatten, zoals het identificeren van belemmerende en helpende gedachten, naar meer visualisaties over de periode gegaan. Dit paste heel erg in het proces waar ik in zat.


Ook vond ik het fijn dat Gideanne mijn gevoel erkende, dat ik angstig, boos en verdrietig mocht zijn en dat dit allemaal logisch was en is".

Delen is helen. Vooral als je je eenzaam voelt als moeder.

"Ik praat veel meer nu over mijn gevoelens en wat ik doorgemaakt heb. Extra fijn waren de lange wandelingen. Hierin kon ik echt even mijn gedachten en gevoelens de vrije loop laten.


De sessies voelde echt als een moment van aandacht voor mezelf. Mijn schuldgevoel heb ik achter me kunnen laten en mijn zelfvertrouwen terug gevonden. Door de sessies met Gideanne kan ik nu echt genieten van mijn dochtertje, omdat ik alles goed heb opgeruimd”.

Meer client- en praktijkverhalen

door Claudia van Leent 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’
door Ken je 23 april 2025
Fenneke luistert met een open hart
door Andrea Ivanovic 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
Alle nieuwsberichten