Logo
Eliane Coutinho • jan. 29, 2024

Ontmoeting in de late dienst

Zij is al 2 dagen bezig met de inleiding van de bevalling. In de middag zijn haar vliezen gebroken en is het infuus met weeën opwekkers aangesloten.

Als ik haar tref, is het wachten op weeën. Er is nog niet zoveel aan de hand zegt ze. Er gebeurt niet zoveel. Ik denk daar anders over en leg haar dat uit wat haar lichaam aan het doen is en wat er nu nodig is: tijd, rust, en geduld.

 

Ze vertelt mij dat het vinden van rust een uitdaging is geworden terwijl ze daar zo een behoefte aan heeft. Mijn hoofd is de hele tijd bezig.

Rust kun je maken en wel heel snel, geef ik terug. Ze kijkt me verbaasd aan. Echt waar zeg ik. Laten we het proberen. Als ik vraag aan je hart wat heb je voor dit kind over? Ze kijkt me aan en zegt resoluut: ALLES. Sta eventjes stil bij je gevoel. Nu ben je uit je hoofd. En wat woont er in je hart? Ze zegt rust.

 

Een tweede manier om snel rust te ervaren is de naam van je kind hardop te zeggen op de meest moeilijke momenten. Laat je man het doen en als je wilt deel je die naam ook met ons. Zij en hij wisselen een betekenisvolle blik.

Ik laat haar in de dienst achter met 5 cm ontsluiting. Ben benieuwd hoe zij de bevalling zal beleven. Gelukkig heb ik de volgende dag weer dienst.


"Doe je uiterste best in moeilijke tijden je rust te bewaren."

Horatius, Romeinse dichter 65-8 v. Chr

De volgende dienst hoor ik bij de overdracht dat ze bevallen is met een keizersnede. Ik ben oprecht benieuwd naar haar ervaring en bezoek het echtpaar op hun kamer. De kleine is opgenomen op de afdeling neonatologie.

 

Bij binnenkomst zit zij rechtop in bed. Ze roept direct: Eliane ik heb een keizersnede gekregen maar ik heb een goede ervaring! Ik ben nieuwsgierig, want hier is er iets te leren voor mij, en nodig haar uit om te vertellen wat dat heeft gemaakt. Ze vertelt me dat er heel goed gezorgd is voor haar door al het personeel. Hij neemt het over van haar en zegt, jij hebt een bijzondere bijdrage daaraan geleverd. Je sprak gisteren over het belang van RUST en hoe we die konden maken. Je zei dat de naam van ons kind daar een bijdrage aan kon leveren. Dat heeft veel met ons gedaan. Onze zoon heeft de naam Noah gekregen. De betekenis daarvan is RUST. Ik ben ontroerd en stil. Zijn tweede naam is Eli, vervolgt hij. Wij zijn christenen en die naam betekent; De Here is God. En jij heet Eliane. Ik vertel hem dat mijn naam dezelfde betekenis heeft: The Lord is God. We zijn allemaal ontroerd. Deze ouders hebben 2 namen gekozen. Ik heb de baby nooit ontmoet, maar bizar dat in onze namen wij verbonden zijn geraakt.

 

Ik kreeg prachtige bevestiging van wat wij met verloskundige coaching trachten te doen. Preventie op trauma ook ten tijde van de bevalling, dat onderwijs ik. Door de werkvloer op te gaan in alle eenvoud met mijn voeten in de klei, toets ik wat ik onderwijs en word ik onderwezen door de koppels en hun baby. Dat geeft mij als woman on a mission en alle onrust die daarmee gepaard gaat, de RUST die ik nodig heb om door te gaan.

 

Dit waargebeurde verhaal is met toestemming van de ouders van Noah geplaatst.


Meer nieuws en casuistiek

door Eliane Coutinho 29 apr., 2024
Een dag of 4 geleden deed een ervaren verloskundige collega uit Twente een beroep op mij. Een cliente van haar was bevallen van haar derde kind. De eerste 2 bevallingen waren goed gegaan. En bij kind drie was er sprake van een traumatische bevalervaring. Tijdens de inleiding (AD 41+3) ontstond er een ernstig probleem met de navelstreng. Het gevolg was dat er een spoedkeizersnede plaatsvond na algehele narcose. Moeder werd wakker met een kind naast haar. Het ongeloof dat dit haar kind was, was groot. Ze kon niet bij het gevoel dat dit haar baby was, waar ze zo ontzettend naar had uitgekeken. De baby was erg onrustig. Hij huilde veel en was niet stil te krijgen. Moeder zelf was eveneens erg onrustig. De moeder vreesde voor een slechte hechting en voelde zich daar heel rot over. De collega belt mij als het kind ongeveer 10 dagen oud is. Ze vroeg of ik kon helpen en als het kon zo snel mogelijk. De wachtlijsten voor psychologische hulp zijn in deze regio zijn lang, ongeveer 3-4 maanden. Toevallig moest ik in Twente voor Puur Pijn en Partner (de bevallingscursus) dus het kwam het goed uit. Ik had tijd voor deze dame. Via de collega gaf ik een voorbereidende opdracht mee voor moeder. De opdracht was om op papier te zetten hoe zij zich had willen voelen na de geboorte van haar kind, wat ze had willen zeggen en wat ze had willen doen direct na de geboorte. Gisteren ging ik samen met de collega op huisbezoek bij moeder en kind. Moeder deed open, bij binnenkomst lag de onrustige baby net te slapen. Moeders lichaam reageerde op mij, ze vond het spannend. De slapende baby werd wakker en begon te krijsen. Hij was niet stil te krijgen, door de vader niet en ook niet door de moeder.
door Arjenne Hoeksema 22 apr., 2024
“Ik was zo blij met mijn eerste zwangerschap. Bij 9 weken had ik al een rompertje gekocht. We hadden ruim een jaar op het kindje gewacht. In mijn gedachten liep ik al achter de kinderwagen’’, dat zei Daisy tijdens het coachgesprek. Ik knik en zeg: “In je hart was je al moeder.” Daisy begint te huilen. “Daarom voel ik me ook zo schuldig nu, dat ik niet durf te genieten van dit kindje. Want het ging helemaal mis, die eerste keer. Bij de 13 weken echo bleek dat het hartje niet meer klopte en dezelfde avond kreeg ik bloedverlies. We wilden de verloskundige bellen, maar opeens lag het kindje al in de wc, het was zo klein en teer. We hebben het in de tuin begraven." Daisy gaat verder: "Ik was al snel weer zwanger, ik dacht dat ik het verlies wel een plekje had gegeven, maar nu ben ik ruim voorbij de 20 weken en ik kan me niet binden aan dit kindje. Ik heb nog helemaal geen kleertjes gekocht. Dat is toch niet normaal? Ik voel het ook niet bewegen, terwijl de verloskundige zegt dat het volop beweegt en op de echo zien we dat ook. Ik ben bang dat ik dit kindje tekort doe.”
door Evelyne Thelen 08 apr., 2024
“Bij iedere controle werd er tegen me gezegd dat mijn baby ‘aan de grote kant’ was. Ik kreeg allemaal extra echo’s en er werd besloten dat ik met 40 weken ingeleid zou worden omdat de baby anders te groot zou worden en hij misschien wel zijn sleutelbeentje zou breken." Een bevallings-verwerkingstraject kan de gebeurtenis zelf niet veranderen. Maar het kan de impact van die bevalling wel veranderen. Lees maar even mee met wat Lisa ons vertelt: "Toen ik eindelijk 40 weken was kon ik niet worden ingeleid, het was te druk in het ziekenhuis. Vier dagen lang moest ik om 6, 15 en 24 uur bellen met de vraag of er plek was voor mij om ingeleid te worden. Steeds was er geen plek. Ik ben van nature heel optimistisch, maar nu was ik wanhopig. Uiteindelijk zorgde mijn verloskundige ervoor dat ik, weliswaar in een ander ziekenhuis, terecht kon. Ik kreeg een ballon en de volgende ochtend had ik wat ontsluiting. Yes! Nu zou het gaan gebeuren! Ik kreeg een infuus met weeën opwekkers. Het ene moment was er nog niks, het volgende moment barstte het los. Voor mijn gevoel zat hier helemaal niks tussen. Twee helse uren volgden en toen was ze er. Van die twee uur herinner ik me alleen nog pijn en paniek. Het was een grote wee, zonder pauze. Ik had geen enkele controle over mezelf. Ik herinner me de arts in opleiding die alles eerst mocht proberen. Daardoor duurde alle onderzoeken eindeloos lang. Niemand zei iets tegen me, er kwamen steeds andere mensen binnen. Niemand reageerde op mij. Ik dacht alleen maar ‘Hoe lang moet dit nog duren?’ Ik was bang en voelde me alleen. Wat ik nu het allerergste vind: Ik herinner me het moment dat ze er was niet meer. Alsof het beeld dan op zwart gaat.”
Alle nieuwsberichten
Share by: