Het was een dag vol verhalen over rouw en verlies. Twee verhalen van twee vrouwen die hun kinderen verloren. Heel verschillende vrouwen met elk een ander, eigen verhaal. De overeenkomst tussen hen is dat zij beiden hun verlies en zichzelf in dat verlies konden en kunnen dragen. We hingen aan hun lippen en werden geraakt door hun verhalen die veel verder reikten dan het mentaal-emotionele. Dat raakte! Het was een voorrecht om van hen te mogen leren.

Als coaches reiken we vrouwen de hand, we proberen te ondersteunen in het dragen van verlies, ieder met onze eigen bagage. Maar nu mochten we vragen stellen aan deze vrouwen, zoals: wat heb je veel meegemaakt, hoe hield je het vol? Of: wat heeft jou geholpen? En hun antwoorden waren steeds in de trant van: de liefde, de liefde voor mijn kinderen, die hielp me. Dat ik hun moeder ben, dat ze bij me zijn, dat ik ze in mijn hart draag. 

“De waterput van Eliane was verrassend en ontroerend.”

Na de lunch een schrijfworkshop van Yvonne Koster, snel schrijven over wat je zelf op je hart hebt, met je meedraagt. Geen tijd om in het hoofd te schieten, de woorden moesten op het papier worden gekalkt, recht vanuit het hart. Het leverde mooie reflecties op, op onszelf als zorgverlener.



De waterput van Eliane was verrassend en ontroerend. We verklappen er niets over, voor wie dit ooit nog mag zien moet het een verrassing blijven. Het was een prachtig sluitstuk van een heel fijne, warme en liefdevolle dag.

Wil jij de volledige nieuwsbrief ontvangen?

Word lid!