Eliane Coutinho • 27 mei 2024

Nare bevallingservaring? Dan heb je goud in handen!

De vrouw die een nare bevallingservaring heeft en opnieuw zwanger is, zij heeft goud in handen dat wacht om verzilverd te worden.

 

Sommige vrouwen gebruiken de nare/traumatische ervaring om te voorkomen dat de geschiedenis zich gaat herhalen. Andere vrouwen doen aan struisvogel politiek.

 

Dat ziet er ongeveer zo uit:

· Zodra het woord bevallen valt opstaan en iets anders doen

· Wegklikken bij een post die over het onderwerp gaat

· Vriendinnen vermijden die bevallen zijn

· Een andere wending geven als bevallen het gespreksonderwerp is

· Oplossingen zoeken zonder de eerdere ervaring aan te kijken

· De eigen bevalervaring bagatelliseren

 

Ondertussen is de stress van de ervaring niet weg in hun lijf. Het heeft macht over ze. Het beperkt ze in hun bewegingsvrijheid en in het zien van mogelijkheden. Ze durven niet te denken aan de vorige bevalling maar ook niet aan de bevalling die komen gaat. Het gevoel dat ze vast zitten, dat ze niet achteruit maar ook niet voorruit kunnen. Dat slaat om naar paniek in de nieuwe zwangerschap of misschien zelfs daar nog voor.



'Struisvogelpolitiek helpt niet als het gaat om bevallen.'

Ook voor deze vrouwen geldt zij goud in handen hebben dat wacht om verzilverd te worden.

Want hun eerdere ervaring kan gebruikt worden om krachtig bij te dragen aan de volgende bevallingservaring. Die kracht aanspreken gaat niet vanzelf. Het vraagt om moed en veiligheid om je kop uit het zand te halen.

 

Die moed kan ik je niet geven. Wat ik je wel kan bieden is een veilige plek waar je dit kunt doen. Ik bied je mijn verloskundige werkervaring, mijn coach ervaring en de wijsheid van vrouwen die hun bevalervaring met mij gedeeld hebben.



Kop uit het zand en geopende ogen is de moeite waard. Want met geopende ogen, zie je meer, veel meer.


Meer client- en praktijkverhalen

door Claudia van Leent 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’
door Ken je 23 april 2025
Fenneke luistert met een open hart
door Andrea Ivanovic 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
Alle nieuwsberichten