Linda is een jaar of 34 oud, schat ik. Vlasblond haar dat ze in een staart draagt. De zwangere buik is goed zichtbaar, ik schat dat ze ruim over de 20 weken is. Haar kledingkeuze is een verlengstuk van de vrouw die ik voor mij zie. Ze draagt grijzige kleuren, die werkelijk in alles terug komen. Haar jas, haar tas, schoenen en sjaal. Het moment dat onze ogen elkaar ontmoeten, meen ik een gereserveerde kalme, rustige, teruggetrokken vrouw te zien. De kleur van haar ogen vallen me op, grijsblauw. Dit is een vrouw die gezien zou kunnen worden als grijze muis.

Linda kruipt in haar stoel. Ik vraag haar wat ze wil drinken. Doe maar een kopje thee. Ze rommelt in de theedoos en maakt haar keuze. Om het ijs te breken vertel ik eerst wie ik ben, wat ik doe en waarom ik dat doe. Dan is Linda aan de beurt. Wie ben je en wat brengt je hier? Ze noemt haar naam en zegt: "Ik ben hier omdat ik een rotbevalling heb gehad" en zegt ze met grote stelligheid: "Dat komt door de zorgverleners". Ze kijkt me in de ogen aan. Het vuur dat verschijnt in de ogen laat de vrouw achter de grijze muur voor heel even zien. Er is boosheid in deze vrouw. Na deze uitspraak dooft het weer en maakt weer plaats voor de grauwe grijze energie.

Voor mij is het tijd om te verdiepen in wie zij is. Eerlijk gezegd ben ik niet echt geïnteresseerd wat er is gebeurd, maar vooral in: bij wie is het gebeurd. Haar context, haar leven, haar persoon, haar levenservaring, haar krachten, haar worstelingen, haar pijn, haar vermogens, haar copingstrategieën. Maar bovenal in wat zij gemist heeft nog voor dat zij zichzelf moeder noemde.

De eerste sessie is bijna altijd intens. Tranen van verdriet, bewustwording, voelen van oude pijn maar vooral de bewustwording van hoe haar leven eruit heeft gezien en wat ze draagt. Van reflectie naar introspectie. Pas bij de tweede sessie gaan we in op over wat er is gebeurd. Met rode betraande ogen gaat Linda naar huis.

Een bevalling is net als het leven, maar een bevalling duurt heel even.

De tweede sessie vraag ik Linda wat voor gedachten zij heeft gehad over de eerste sessie. Het grootste effect van coaching is niet op de praktijk maar vindt plaats in de mens zelf in haar eigen tijd, heb ik geleerd.

"Het was confronterend, Eliane." Ze schiet vol. Wat was confronterend vraag ik. "Ik heb ontdekt dat hoe ik de bevalling heb ervaren ook veel met mijzelf te maken heeft. Het lag niet alleen aan de zorgverleners maar ook aan mij." En kan je hier wat mee voor de volgende bevalling vraag ik? Even verschijnt het vuur weer in haar ogen. "Ja zeker!! Alleen weet ik nog niet hoe."

En hier verschijnt dan toch de echte coachvraag voor mij als verloskundige en coach.

Maar eerst gaan we terug naar wat er is gebeurd bij de vorige bevalling. Want in die pijnlijke ervaring, daar in liggen haar antwoorden. Het mooie is dat die antwoorden die zij gaat vinden niet alleen betekenisvol zullen zijn voor de volgende bevalling maar ook voor de rest van haar leven.

Weer word ik bewust van een van mijn lievelingsquotes: Een bevalling is net als het leven, maar een bevalling, duurt heel even.