Voor het voetlicht • 23 december 2024

De praktijk van: Susanne Somers

Wat draag jij met je mee?

Draag jij te veel?

Draag je dingen die je kwijt zou willen?

Draag je ervaringen die je niet met anderen kunt delen?


Soms is de tegenslag te groot om de draad weer op te pakken. Weet dan dat Susanne Somers van Poppie coaching er is om je te helpen die draad weer te vinden.


Na een miskraam kan je slecht in je vel zitten. Verdriet kost je bakken energie. Misschien is het verlies onzichtbaar voor anderen of vinden ze dat je er “overheen moet stappen” en gauw weer zwanger moet worden. Dan “vergeet je het wel”. Dat is niet wat jij nodig hebt.


Het verlies van een zwangerschap of een traumatische (barings)ervaring doet je trillen op je grondvesten. Je kunt je overwhelmed voelen of zelfs in paniek raken als je er aan terugdenkt. Je wereld staat stil. Iedereen is druk en jij zit in je cocon. Voelt je misschien wel schuldig. Hoe moet dat: rouwen als je zwanger bent geweest? Hoe kan je genieten als de nare herinneringen je achtervolgen? Hoe pak je dan de draad weer op?


Er zijn veel vormen van verlies. Het verlies van de verwachting of van je gezondheid, maar ook je relatie verliezen of ontslagen worden, kunnen heftig zijn. En verlies is geen lekker onderwerp voor aan de koffie of borreltafel. Dat maakt eenzaam. Het plezier is weg. Het kan je verlammen, je komt nergens meer toe. Angst en trauma kunnen maken dat je het gewoon even niet meer weet. Wie heeft er dan oog voor jou?


Leven is leren verliezen. Susanne begrijpt dat, heeft dat doorleefd. Met deze Rotterdamse-met-het-hart-op-de-goede-plek verloskundige (leefstijl/life)coach, kan jij hierop een antwoord vinden. Door het echte gesprek te voeren. Dat is waar Susanne voor staat.



Wil jij ook dóórleven na je verlies en rust vinden? Mail Susanne voor een gratis kennismaking op poppie.coaching@gmail.com Of scroll door haar site om te vinden wat je nodig hebt: https://poppie-coaching.nl/


Meer client- en praktijkverhalen

Volgende maand zie ik je zwanger terug

door Claudia van Leent • 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’

De praktijk van: Fenneke Borsje

door Ken je • 23 april 2025
Fenneke luistert met een open hart

Het is maar een miskraam

door Andrea Ivanovic • 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
Alle nieuwsberichten