Ken je • 23 april 2025

De praktijk van: Fenneke Borsje

Fenneke luistert met een open hart

Al 18 jaar werkt onze collega verloskundig lifecoach Fenneke als klinisch verloskundige in het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft. Tot voor kort verwezen de zorgverleners in het ziekenhuis vrouwen die hun bevalling in haar ziekenhuis als vervelend, naar of traumatisch ervaren hadden naar een coach buiten het ziekenhuis. Terwijl ze eigenlijk vond dat dit bij de nazorg hoorde van het ziekenhuis, immers de vrouw was daar bevallen, of onder controle. Ook bij een nieuwe zwangerschap merken gynaecologen, klinisch- en eerstelijns verloskundigen en arts-assistenten dat een onverwerkte bevalling soms veel vragen, lange geboorteplannen en soms zelfs bepaalde eisen kan oproepen. Als je kijkt wat daar achter zit en als je doorvraagt, krijg je een heel ander gesprek over de aanstaande bevalling.


Vandaar dat Fenneke een opleiding tot coach gevolgd heeft plus aanvullende scholingen en nu als verloskundig lifecoach spreekuur houdt binnen de muren van het ziekenhuis. Om dit wat minder klinisch te laten aanvoelen trekt zij haar witte jas uit, neemt een kratje kunstplanten mee de spreekkamer in en zorgt ze dat de ziekenhuisgeur verdwenen is voordat de eerste vrouw binnenkomt.


Daarna vertelt ze deze vrouw dat ze weet dat zij bevallen is van een zoon of dochter maar dat ze niet het hele medische dossier doorgespit heeft, omdat ze graag het verhaal van de vrouw zelf wil horen. En dan luistert ze, met een open hart, en probeert mee te voelen wat deze vrouw meegemaakt heeft. De vrouw krijgt alle ruimte om te voelen welke emoties en gevoelens daar bij horen en hierdoor vertelt ze Fenneke soms dingen die ze nog aan niemand anders heeft durven vertellen. Afhankelijk van wat er dan nodig is helpt Fenneke met de verwerking van de bevalling zodat de weg vrij is voor de bevalling die komen gaat.


Fenneke is in haar benadering down to earth, nuchter en vooral niet zweverig. Zoals ze zelf in het leven staat, met twee voeten op de grond, zo coacht ze ook. Maar wel empathisch en met een dosis nieuwsgierigheid.



Inmiddels verwijzen de gynaecologen, klinisch verloskundigen en arts-assistenten naar Fenneke’s coachspreekuur, waarbij ze terug hoort dat zowel de vrouwen als de artsen en verloskundigen handvatten krijgen om elkaar goed te helpen.


Mooi hoe het aanbod van VLCN op deze manier alle lijnen bedient!



Meer client- en praktijkverhalen

door Claudia van Leent 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’
door Andrea Ivanovic 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
door Kennismaken met 7 april 2025
Hoe wordt een moeder geboren?
Alle nieuwsberichten