“Ik was zo blij met mijn eerste zwangerschap. Bij 9 weken had ik al een rompertje gekocht. We hadden ruim een jaar op het kindje gewacht. In mijn gedachten liep ik al achter de kinderwagen’’, dat zei Daisy tijdens het coachgesprek. Ik knik en zeg: “In je hart was je al moeder.” Daisy begint te huilen. “Daarom voel ik me ook zo schuldig nu, dat ik niet durf te genieten van dit kindje. Want het ging helemaal mis, die eerste keer. Bij de 13 weken echo bleek dat het hartje niet meer klopte en dezelfde avond kreeg ik bloedverlies. We wilden de verloskundige bellen, maar opeens lag het kindje al in de wc, het was zo klein en teer. We hebben het in de tuin begraven." Daisy gaat verder: "Ik was al snel weer zwanger, ik dacht dat ik het verlies wel een plekje had gegeven, maar nu ben ik ruim voorbij de 20 weken en ik kan me niet binden aan dit kindje. Ik heb nog helemaal geen kleertjes gekocht. Dat is toch niet normaal? Ik voel het ook niet bewegen, terwijl de verloskundige zegt dat het volop beweegt en op de echo zien we dat ook. Ik ben bang dat ik dit kindje tekort doe.”

“Bij iedere controle werd er tegen me gezegd dat mijn baby ‘aan de grote kant’ was. Ik kreeg allemaal extra echo’s en er werd besloten dat ik met 40 weken ingeleid zou worden omdat de baby anders te groot zou worden en hij misschien wel zijn sleutelbeentje zou breken." Een bevallings-verwerkingstraject kan de gebeurtenis zelf niet veranderen. Maar het kan de impact van die bevalling wel veranderen. Lees maar even mee met wat Lisa ons vertelt: "Toen ik eindelijk 40 weken was kon ik niet worden ingeleid, het was te druk in het ziekenhuis. Vier dagen lang moest ik om 6, 15 en 24 uur bellen met de vraag of er plek was voor mij om ingeleid te worden. Steeds was er geen plek. Ik ben van nature heel optimistisch, maar nu was ik wanhopig. Uiteindelijk zorgde mijn verloskundige ervoor dat ik, weliswaar in een ander ziekenhuis, terecht kon. Ik kreeg een ballon en de volgende ochtend had ik wat ontsluiting. Yes! Nu zou het gaan gebeuren! Ik kreeg een infuus met weeën opwekkers. Het ene moment was er nog niks, het volgende moment barstte het los. Voor mijn gevoel zat hier helemaal niks tussen. Twee helse uren volgden en toen was ze er. Van die twee uur herinner ik me alleen nog pijn en paniek. Het was een grote wee, zonder pauze. Ik had geen enkele controle over mezelf. Ik herinner me de arts in opleiding die alles eerst mocht proberen. Daardoor duurde alle onderzoeken eindeloos lang. Niemand zei iets tegen me, er kwamen steeds andere mensen binnen. Niemand reageerde op mij. Ik dacht alleen maar ‘Hoe lang moet dit nog duren?’ Ik was bang en voelde me alleen. Wat ik nu het allerergste vind: Ik herinner me het moment dat ze er was niet meer. Alsof het beeld dan op zwart gaat.”