Sanne Brons • 5 augustus 2024

Ruimte maken voor een kind

"Achteraf denk ik wel, waar maakte ik me zorgen over?" Aan het woord is Chantal, moeder van twee met een groot verlangen naar een derde. "Een paar maanden geleden werd het echt een groot ding. Je moet weten ik ben op jonge leeftijd heel makkelijk zwanger geworden, op mijn 22e en 24 ben ik bevallen van twee gezonde kindjes. Nu ben ik 29 en we willen graag een derde kind, maar het lukte niet. Althans, we waren een half jaar bezig, dus ik begon me heel erg zorgen te maken of ik niet te oud was".


Dus ik belde Sanne om een afspraak te maken voor coaching, want ook ik weet dat als je je te druk maakt, het al helemaal niet wil lukken. Ik kende haar al van de vorige zwangerschappen, dus dan is de drempel niet zo hoog.


Ze vroeg liefdevol en geduldig wat er aan de hand was en ik zag heus wel in haar ogen en hoorde aan haar kleine grapjes dat het niet zo'n serieus groot probleem was. Maar toch nam ze me serieus. En al snel nam het gesprek een andere wending dan ik had verwacht. We kregen het over mijn in januari overleden vader en ik begon heel erg te huilen.


'Mijn zorgen werden vervangen door ruimte voor een kindje.'

Sanne bleef rustig en legde uit, dat het er wel op leek dat dit eerst moest voor we een nieuw kindje konden verwelkomen. Dat leek me echt heel vreemd, maar toch stemde ik toe om de volgende keer een opstelling te gaan doen.


Ik wist niet wat het zou zijn, maar ik mocht allerlei voorwerpen uit haar kamer zoeken voor verschillende mensen, situaties (werk enzo) en gevoelens en zette ze ten opzichte van elkaar neer. Ook nog met briefjes en pijltjes, wie waarnaar keek. Ik vond het best zweverig, maar aan de andere kant ook heel gewoon om te doen.


Daarna maakte ik een foto en vroeg Sanne wat er veranderd moest worden voordat het derde kindje (wat ver weg stond in de opstelling) dichterbij kon komen. Langzaam maar zeker verschoof ik een paar dingen en moest een paar keer slikken. Uiteindelijk stond alles anders en het symbool wat het kindje voorstelde heel dichtbij.


Nadat ik weer een foto mocht maken, rondden we het af en zou het volgens Sanne binnen afzienbare tijd gebeuren. Dat leek me sterk. Maar ik mocht haar twee (!) maanden later al bellen om me te begeleiden bij deze zwangerschap!


Hoe het kan, weet ik niet, maar ik maakte me er geen zorgen meer om ofzo, en toen was er wel ruimte voor dit kindje. Nou maar hopen dat de zwangerschap en bevalling net zo gaan als bij de andere twee, dan ben ik een gelukkig mens. "Ben ik geloof ik nu al", zegt Chantal.


Meer client- en praktijkverhalen

Volgende maand zie ik je zwanger terug

door Claudia van Leent • 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’

De praktijk van: Fenneke Borsje

door Ken je • 23 april 2025
Fenneke luistert met een open hart

Het is maar een miskraam

door Andrea Ivanovic • 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
Alle nieuwsberichten