Eliane Coutinho • 3 januari 2023

Het Nieuwe Jaar

Op deze voor mij eerste werkdag had ik 3 coaching sessies staan met 3 verschillende vrouwen, 3 verschillende mama’s.


De eerste mama had een traumatische bevalervaring gehad. Na de bevalling heeft zij 3 EMDR behandelingen gehad. Ondanks deze behandelingen durfde zij haar hart (nog een kind) niet meer te volgen. De angst voor nog een bevalling was te groot. Het leven besloot anders, een ongeplande zwangerschap veranderde alles. De angst voor de bevalling werd niet kleiner maar groeide groter in 2022 en reist zo mee het geboortejaar 2023 van haar kind, in…


De tweede moeder heeft grote angst voor de dood. Dit had ze overgehouden aan een eerdere zwangerschap die buitenbaarmoedelijk bleek en voor enorme problemen zorgde. Er was toen zoveel pijn, zo veel angst, zoveel bloedverlies en dat werd doodsangst. Deze zwangerschap is voor haar verbonden aan doodsangst. Dit is ver voor het jaar 2023 ontstaan maar reist het geboortejaar in van haar kind….


De derde moeder is met lege handen geëindigd. Aan het einde van de zwangerschap was er geen leven meer. Het hart dat verlangt, het hart dat mist, de handen die leeg zijn, ontstaan in 2022 maar reist zo 2023 in.


Wat deze 3 vrouwen bij mij bracht herinnerde mij aan het feit dat wat ik deed in de voorgaande jaren (combinatie van verloskunde, coaching, lichaamsgericht werk, trauma en preventie) ik het komende jaar zal blijven doen. Dat reist in 2023 met mij mee.


NB: met toestemming van cliënten gepost.


Meer client- en praktijkverhalen

Volgende maand zie ik je zwanger terug

door Claudia van Leent • 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’

De praktijk van: Fenneke Borsje

door Ken je • 23 april 2025
Fenneke luistert met een open hart

Het is maar een miskraam

door Andrea Ivanovic • 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
Alle nieuwsberichten