Voor het voetlicht • 30 september 2024

De praktijk van: Vanesca Baij

“Iedere zwangere zou een keer naar Vanesca moeten”

...zegt een opgeluchte zwangere die verlost is van haar angst voor de bevalling. Hoe zit dat? Vanesca Baij, verloskundige coach in Hoorn, helpt angstige zwangeren. Ook vrouwen met een nare bevallingservaring zijn bij haar aan het juiste adres. Een coachgesprek als voorbereiding op de bevalling, vindt Vanesca een goede investering. Het kan veel angst en narigheid schelen, is haar ervaring, als vrouwen ontspannen en met vertrouwen aan de bevalling beginnen.
 
Vanesca heeft haar sporen verdiend als verloskundige in het ziekenhuis. Daar zag zij veel vrouwen die bang zijn voor de bevalling. Ook zag zij dat sommige vrouwen het moeilijk hebben als de bevalling (veel) anders loopt dan gehoopt. Als vrouwen hun vorige bevalling nog niet goed hebben verwerkt, ziet Vanesca ook angst, spanningen en zorgen ontstaan. Dan worden zwangerschap en bevalling een zware tijd in plaats van een vreugdevolle verwachting. Door zich als verloskundige ook te bekwamen als coach, kan zij deze vrouwen beter begeleiden. Vanesca kan EMDR toepassen als dat nodig is.
 
Vanesca helpt ook hulpverleners die in hun werk een heftige gebeurtenis meemaken die ze lastig kwijt raken. 
Kortom deze NOBCO gecertificeerde verloskundige coach is van vele markten thuis. Het mooist vindt zij als een vrouw heerlijk zichzelf kan zijn en de bevalling met vertrouwen tegemoet gaat. Dan is haar werk geslaagd. Neem gerust een kijkje op haar website, wie weet kan ze jou ook helpen! Kennismaken met Vanesca is gratis.
 
 
www.coachingvanesca.nl Of stuur haar een mail: info@coachingvanesca.nl


Meer client- en praktijkverhalen

door Claudia van Leent 28 april 2025
'Volgende maand zie ik je zwanger terug', zei de verloskundige tegen Emma na haar miskraam. ‘Dat gebeurt iedere vrouw, je kunt in ieder geval zwanger worden. Einde consult. Het was niet waar Emma behoefte aan had, toen ze haar vruchtje in het toilet zag liggen. Einde zwangerschap, maar ook het einde van haar dromen over deze baby. Emma was verdrietig dat haar eerste zwangerschap zo afliep. Ze voelde zich eenzaam na de woorden van de verloskundige. Wat had ze fout gedaan? Ze dacht nog niet aan een volgende zwangerschap, maar was nú teleurgesteld, verdrietig en boos. Ze had allerlei gevoelens waarvan ze niet wist of dat er nou bij hoorde. Wat moest ze er mee? Haar vriend wist dat ook niet en hield zich vast aan de woorden van de verloskundige. Die zou het toch wel weten? Een tijdje later was Emma weer zwanger. Ze verheugde zich op de komst van nieuw leven en voelde zich vanaf de eerste dag helemaal zwanger. Twee maanden later bleek het weer mis. Bloedverlies. Emma meldde zich bij de verloskundige, die na de echo constateerde dat het kindje niet meer leefde.  Ze werd naar huis gestuurd om haar lichaam zelf de tijd te geven de zwangerschap af te stoten. Het werd een verdrietige week. Bloedend en radeloos lag Emma op bed. Ze voelde zich verloren, leeg en had veel vragen. Haar vriend keek machteloos toe. Emma ging opnieuw een proces van rouw en verlies in, ook deze keer zonder steun van haar verloskundige. Weer die eenzaamheid. Weer herstellen. Ging het ooit goedkomen met haar? Kon zij wel een kindje dragen? Emma’s zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. De woorden van de verloskundige zingen nog altijd rond in haar gedachten: ‘Volgende maand zie ik je zwanger terug.’
door Ken je 23 april 2025
Fenneke luistert met een open hart
door Andrea Ivanovic 14 april 2025
Lieke vertelt over haar miskraam, nu een jaar geleden: Het overkwam mij, een miskraam. Ik weet dat het “veel voorkomt,” dat het iets is wat je lichaam vaak zelf oplost. Iedereen praat erover alsof het normaal is, alsof het gewoon een onderdeel van het leven is. Maar toen ik daar zat op het toilet, geconfronteerd met bloed en pijn na 10 weken zwangerschap, voelde het allesbehalve normaal. Het was alsof een stuk van mij werd weggerukt, een leegte die niemand leek te zien. Ik was verbaasd, zelfs een beetje geschrokken, hoeveel impact het op mij had. Het voelde alsof de wereld gewoon doorging, alsof niemand begreep hoe groot dat verlies voor mij was. Mijn lichaam had zijn ‘werk’ gedaan, maar mijn hart had het nog lang niet verwerkt. Ik voelde verdriet dat diep ging, een pijn die niet zomaar wegwaaide.  Wat me ook raakte, was hoe weinig aandacht er voor is. Het was alsof ik door moest, alsof rouw en verdriet niet helemaal gepast waren. Maar dat kon ik niet. Dit had tijd nodig. Ik moest ruimte vinden om dit te verwerken, om mezelf toe te staan verdrietig te zijn. Hoe ‘normaal’ het ook mag zijn voor anderen, het was allesbehalve gewoon voor mij.
Alle nieuwsberichten