Andrea Ivanovic • 24 maart 2025

Als je zelfs een beschuitje niet kunt verdragen

Het begon allemaal toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik had verwacht dat ik op een roze wolk zou zitten, maar niets was minder waar. Al snel werd ik overvallen door extreme zwangerschapsmisselijkheid. Het was zo erg dat ik bijna niets binnen kon houden en ik begon af te vallen. Ik maakte me grote zorgen over mijn baby. Zou hij wel genoeg voedingsstoffen binnenkrijgen? Was dit wel normaal?


Ik probeerde van alles om de misselijkheid te verminderen. Mijn vriendinnen en moeder kwamen met allerlei adviezen: gemberthee, crackers eten voor het opstaan, kleine maaltijden verspreid over de dag. Maar niets hielp en soms leek het zelfs erger te worden. Ik voelde me wanhopig. Hoe moest ik mijn zwangerschap doorkomen als ik me zo ellendig voelde? Waar was die gelukzalige roze wolk waar iedereen het over had?


De zorgen stapelden zich op. Ik voelde me een slechte moeder nog voordat mijn baby geboren was. Ik werd steeds somberder en de angst dat het nooit meer goed zou komen nam toe. Totdat ik de tip kreeg om naar verloskundige coach Marjolein te gaan.



Het is zo fijn om met iemand te praten die tips geeft waar je echt wat aan hebt.

Bij de eerste afspraak voelde ik me meteen op mijn gemak. Marjolein luisterde naar mijn verhaal zonder oordeel. Ze begreep hoe zwaar ik het had en stelde me gerust. Ze had praktische tips om de misselijkheid dragelijker te maken, tips die ik nog niet eerder had gehoord. We deden ook korte oefeningen die hielpen om mijn lichaam en geest te kalmeren. Ik kon niet veel meer hebben op dat moment, maar Marjolein paste alles aan op mijn tempo. Het was een opluchting om iemand te vinden die begreep wat ik doormaakte en die me kon helpen.


Hoewel de misselijkheid niet volledig verdween, werd het wel dragelijker. Ik begon te begrijpen wat mijn lichaam nodig had en hoe ik beter voor mezelf kon zorgen. Gelukkig ben ik ook niet verder afgevallen en voelde ik me sterker.


Nu weet ik dat het belangrijk is om hulp te vragen en dat het oké is om je niet altijd goed te voelen. Dankzij Marjolein heb ik weer vertrouwen gekregen in mijn zwangerschap en kan ik beter omgaan met de misselijkheid. Uiteindelijk kwam alles goed en ben ik dankbaar voor de steun die ik heb gekregen.


Ik besef dat het pad naar het moederschap niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar met de juiste begeleiding en steun kan het wel een mooie reis zijn. Door deze hulp durf ik het zelfs aan om nóg een keer zwanger te worden!


Meer client- en praktijkverhalen

door Andrea Ivanovic 8 september 2025
Iris is voor de derde keer zwanger. Haar weg naar dit punt was niet eenvoudig. Haar eerste kindje werd veel te vroeg geboren en overleed kort daarna. Bij haar tweede zwangerschap verliep de bevalling moeizaam en bracht veel spanning met zich mee. Nu, tijdens haar derde zwangerschap, merkt ze dat ze last heeft van stressklachten: slecht slapen, piekeren, lichamelijke onrust. Vooral de gedachte aan de bevalling roept veel angst op. Via haar verloskundige kwam Iris in aanraking met een verloskundige coach die haar kon helpen bij het verwerken van nare herinneringen. Iris kreeg EMDR-therapie. EMDR staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing en is een methode om nare ervaringen te verwerken. Tijdens de sessies richt je je op een herinnering terwijl je afgeleid wordt, bijvoorbeeld door oogbewegingen of geluiden. Dit helpt om de emotionele lading van die herinnering te verminderen. Voor Iris werkte EMDR als een manier om grip te krijgen op de gebeurtenissen uit het verleden. De herinneringen aan de vroeggeboorte en de moeilijke bevalling werden minder overweldigend. Ze kon er beter over praten en merkte dat haar stressreacties afnamen. Dat was heerlijk, eindelijk weer goed slapen! Ook haar gepieker verdween.
door Lees over 1 september 2025
Wijsheid van vrouwen is...
door Andrea Ivanovic 24 augustus 2025
Iedereen zag haar pijn. De moeder, haar lege armen, haar betraande gezicht. Familie en vrienden verzamelden zich om haar heen, probeerden haar te troosten, zeiden dat ze sterk was. Maar hij, de vader? Hij stond ernaast. Stond erbij en keek ernaar. Hield haar hand vast, hield zichzelf overeind. Maar eigenlijk viel hij ook.  De vroege komst van hun kindje had alles in één ruk veranderd. Een klein lijfje, zo kwetsbaar, zo oneerlijk. De angst, de hoop, het verlies. Het ziekenhuis werd hun wereld, maar geen enkele dokter kon hen redden van de pijn die zou blijven. En dan komt die stille fase. Iedereen zegt dat ze het samen moeten verwerken, maar alles voelt anders. Ze huilt en hij houdt haar vast. Hij troost haar, hij regelt alles. Maar wie troost hem? Wie ziet dat zijn hart ook breekt?
Alle nieuwsberichten