Michelle had zich haar bevalling heel anders voorgesteld. Ze had gehoopt op een moment van magie, van oerkracht en verbinding. Maar wat ze kreeg, was iets totaal anders. “Mijn bevalling was allesbehalve wat ik had gehoopt. Ik voelde me uitgeput, verdrietig… en vooral: alleen.” Na een pittige bevalling bleef Michelle achter met een lichaam dat niet meer vertrouwd voelde. Terwijl de wereld om haar heen gewoon doorging—met kraamvisite, luiers, en het ‘genieten van je baby’—bleef zij hangen in een waas van vragen, tranen en stilte. Ze kon haar verhaal nergens echt kwijt. En dat vrat aan haar. Ze begon aan alles te twijfelen, vooral aan zichzelf. Was ze wel sterk genoeg? Had ze iets verkeerd gedaan? Het voelde alsof ze faalde, terwijl ze juist iets ongelooflijks had gedaan: een kind op de wereld gezet! Tot ze in gesprek kwam met Susan, verloskundige coach. Er gebeurde wat met Michelle, van binnen. Geen snelle adviezen. Geen “je moet gewoon genieten.” Maar een plek waar ze mocht praten. Waar ze verdriet mocht voelen. Waar ze niet hoefde te doen alsof.  “Voor het eerst voelde ik me gehoord,” zegt Michelle. “Stap voor stap vond ik weer rust. En mezelf.”

Als je je een slechte moeder voelt